چاپ این صفحه

ساخت پل دوبه ای

دوبه یا بارج یک محفظه مستطیل شکل شناوری است در ابعاد مختلف که بطور معمول عرض آن کمتر از 3متر و طول آن بیشتر از 10 متر نیست و قابلیت حمل بار با تناژ بالا را دارا می باشد و جهت حمل بار از کشتی هائی که بدلائلی نمی توانند به ساحل نزدیک شوند، مورد استفاده قرار می گیرند. دوبه بوسیله یدک کش به ساحل آورده می شود.

تلاش دشمن برای بمباران و  انهدام دو پل بشکه ای نصب شده بر روی رودخانه بهمنشیر بی نتیجه بود. و آنها را به این فکر انداخت تا تعدادی دوبه را  بقصد برخورد به پل های بشکه ای و تخریب آنها ، شبانه از خرمشهر بر روی آب  بهمنشیر رها کنند . دو تا از دوبه ها در نزدیکی پل دچار جزر آب شده و در کنار ساحل به گل می نشینند و یکی از آنها هم به پل اصفهان برخورد می کند و پل را خراب می کند. جهادگران با دیدن دوبه ها خوشحال و آنها را  مناسب برای ساخت پل می دانند. و این حماقت دشمن را به فال نیک گرفته و مصداق جمله معروف "عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد" می دانند.

عبدالرحمن جزایری می گوید: بچه های جهاد اصفهان به ما خبر دادند که پل از بین رفت. من به اتفاق حاج محمود کبکانی که او هم ناخدا بود، رفتیم آنجا. دیدم بله، دوبه ها این پل را از بین برده اند.گفتم: حاج محمود؛ بهترین هدیه ای که ممکن بود خدا به ما بدهد، داده! گفت: چه می گویی؟ پل ما از بین رفته! به بچه های اصفهان هم دلداری دادم؛ گفتم: خدا برای ما پل فرستاده. گفتند: یعنی چه؟ گفتم ما این دوبه ها را می گیریم، به هم وصل می کنیم، می شود یک پل. یک سرپل این طرف رودخانه و یک سر پل هم آنطرف مهار می کنیم و بین دو ساحل رودخانه قرارش می دهیم.  بچه های اصفهان فوری حرکت کردند رفتند اصفهان برای تهیه لولا برای اتصال بین دوبه ها. سرپل دو طرف رودخانه، ظرف سه چهار روز  آماده شد و بچه های اصفهان هم به موقع لوله ها را رساندند. با استفاده از جریان آب، دوبه ها را مانور کردیم و به هم وصلشان کردیم. حالا دیگر یک پلی که یک وانت را عبور می داد برای ما شد  پلی که یک تریلی کمرشکن یا یک تانک بر روی آن حرکت می کرد و روزی چند هزار تن ما می توانستیم مهمات و ماشین الات از اینجا عبور دهیم. به این می گویند مهندسی رزمی. یعنی از فرصت ها باید استفاده کرد. همان روز اول که من وارد آبادان شدم ، گفتم: آقا جان ما بهترین چیز را در اختیار داریم. گفتند: چی. گفتم: چنگ و دندان! ما باید با چنگ و دندان بجنگیم و انتظاری هم به طرف ایران نداشته باشیم. واقعا هم با چنگ و دندان جنگیدیم.

 

 

 

اشتراک این مطلب