نادر مقدم مدیر عامل کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان اهم فعالیت های این کانون در سال 98 را تشریح کرد.
مقدم با بیان اینکه کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان همه روزه میزبان ایثارگرانی است که به سبب حس صمیمیت با اعضا و دوستی های دیرینه ی روزهای جبهه و جنگ، قدم بر چشم ما می نهند و ارتباط گرم خود را با عضویت در کانون استحکام می بخشند گفت: بر اساس آخرین آمار عضویت، تعداد کل اعضای محترم کانون استان تا مورخ 29/12/98 858 نفر می باشد.
وی با بیان لزوم استفاده از امکانات نرم‏افزاری برای ایجاد بانک اطلاعاتی اعضاء تصریح کرد: کانون سنگر سازان بی سنگر استان زنجان فعالیت های گسترده ای در این خصوص داشته است و تا سال های قبل تلاش بسیاری در خصوص ایجاد پرونده ی کامل برای هر عضو به ضمیمه تمام اطلاعات آنان و اعضای خانواده هایشان نموده است. اما با گذر زمان و احساس نیاز به استفاده از نرم افزار های پیشرفته ، کانون سنگر سازان بی سنگر استان زنجان تصمیم بر سفارش و خریداری نرم افزار آمار با کارایی های موثر و مفید گرفت که با پیگیری‏های مستمر این امر تحقق یافت ، نرم افزار طراحی گردیده و در اختیار کانون قرار گرفت و پس از آن کار ورود اطلاعات آغاز شد و نواقص موجود در پرونده های اعضا مرتفع گردید.
مدیر عامل کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان با اشاره به برنامه دیدار با ایثارگران افزود: کانون سنگر سازان بی سنگر استان زنجان نیز با تداوم دیدار از اعضای محترم این کانون و خانواده های محترم اعضای متوفی در سال 1398 همانند سالیان گذشته در تلاش است ضمن گرامیداشت یاد و خاطره ی سنگر سازان بی سنگر به اهداف این برنامه دست یابد.
نادر مقدم حفظ یاد ایثارگران پشتیبانی و مهندسی جنگ جهاد را یکی دیگر از اهداف این کانون عنوان کرد و گفت: انتشار کتب، مجله و استفاده از ظرفیت عظیم فضای مجازی در قالب پایگاه اطلاع رسانی، شبکه های مجازی و... از مهمترین فعالیت های این کانون در سال 98 بوده است.
وی برگزاری مسابقات فرهنگی، طراحی و چاپ بنر و بیلبرد، اعطای تسهیلات بانکی به اعضا را از دیگر برنامه های کانون در سال 98 عنوان کرد.

گرارش کامل عملکرد کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان را می توانید از اینجا دانلود کنید.

یک گونی پر از دعا
پشت آسایشگاه 16 که آخرین آسایشگاه قاطع 2 بود، دو اتاق دوازده متری خالی قرار داشت که به اتاق نگهبانی معروف بود. از آن ها به عنوان انباری استفاده می شد و بچه ها وسایل اضافی شان را داخل آن می گذاشتند.

یک روز ارشد قاطع، محمد ماهورزاده به من گفت: مرتضی احتمالا امروز نگهبونا میان برا تفتیش! می تونی در نگهبونی رو باز کنی دعاهارو بذاریم توش؟! گفتم: آره چرا که نه! پس من موقع بیرون باش پنج دقیقه در آسایشگاه رو زودتر باز می کنم(موقع داخل باش فقط ارشد قاطع می توانست به آسایشگاه ها رفت و آمد کند و گاهی اوقات نیز موقع بیرون باش ارشد قاطع را زودتر از دیگر اسرا از آسایشگاه خارج می کردند و پس از باز نمودن قفل در آسایشگاه ها، به ارشد می گفتند تا برود همه درها را باز کند.) تو میای بیرونو کارمونو انجام می دیم!

رفتم و یک تکه سیم خاردار پیدا کردم و پس از صاف و تمیز کردن، منتظر شدم تا در باز شود. محمد ماهورزاده کمی زودتر در را باز کرد و مرا صدا زد. بیرون که آمدم، با تعجب دیدم یک گونی پر از دعا دستش گرفته است!

با هم یواشکی به سمت اتاق نگهبانی رفتیم. وقتی رسیدیم، با سیمی که آماده کرده بودم در را باز کردم و گونی را داخل انباری گذاشتیم. عراقی ها شب هنگام که برای تفتیش آمدند، وقتی چیزی پیدا نکردند، فرمانده شان رو به ماهورزاده گفت: بارک الله ارشد! کاری کردی که یه دونه دعا هم تو قاطع پیدا نمی شه!

بعد از گذشت دو روز که کاملا آب ها از آسیاب افتاد، دعاها را به بچه ها برگرداندیم.

رهایی از شکنجه
با به صدا درآمدن درهای فلزی آسایشگاه نگهبان ها وارد شدند و من و چهار، پنج نفر از اسرا که دونفرشان با هم برادر بودند را به مکانی که قبلا از آن به عنوان حانوت استفاده می شد، بردند. علتش را متوجه نشدم ولی بعد فهمیدم به خاطر دعاهایی بود که برای بچه ها می نوشتم. وقتی فرمانده عراقی رسید، دستور داد آن دو برادر را به شدت شکنجه کردند. صحنه ی غم انگیزی بود. تابه حال چنین شکنجه ای ندیده بودم! طوری که کله پایشان کرده و محکم رهایشان می کردند به زمین! بیهوش که می شدند، آب کثیف و گل آلود به سر و رویشان می ریختند. با به هوش آمدنشان دوباره ضرب و شتم و شکنجه ها شروع می شد. من که با فاصله ای از آن ها قرار داشتم، یکی از نگهبان ها که هیکل ورزشکاری داشت( چند بار او را در کتک زدن بچه ها دیده بودم و احساس می کردم کمی مراعات می کند و دل رحم تر از بقیه است.) به سمت من آمد و مشتش را چندبار به طرف صورتم آورد و تظاهر به زدن کرد ولی با ملاطفتی که در دلش بود احساس کردم نمی خواهد بزند. پیش خود گفتم: خدایا! با این حرکاتش چه پیامی می خواهد بدهد. به همین خاطر در حالی که مشتش را جلو می آورد، طوری قرار گرفتم که ضربه به من بخورد. دو، سه مشت که به دماغم خورد و کمی خون از آن بیرون آمد، نگهبان با عجله و سراسیمه گفت: خون رو بمال به صورتت! این کار را که کردم، گفت: یالا بخواب رو زمین! خوابیدم. در این حین فرمانده رسید و پرسید: اون یکی کو؟! - بلندم کرد و گفت: سیدی اینجاست! نزدیکم شد و خواست بزند، نگهبان گفت: سیدی اونو نزنید، بدجوری زدمش! قریب لموت! (نزدیک بود بمیره!) پرسید: جرمش چی بود؟ - اونم حزب الله بازی در آورده بود! کشیده ی آبداری خواباند بیخ گوشم و فحش و ناسزا حواله ام کرد و گفت: فلان فلان شده اگه یک بار دیگه حزب الله بازی در بیاری پدرتو در میارم! بعد روانه ی آسایشگاه کرد. لطف خداوند منان بود که عطوفتی در دل آن نگهبان انداخت و باعث شد من از شکنجه های بی رحمانه ی آن ها رها شوم.

سی هزار تقسیم بر چهار
محمد علی (محمد علی که فامیلی اش در خاطرم نیست، سال ها بعد از آزادی به رحمت خدا رفت.)، جانباز محلاتی بود که قبل از اسارت تیری به بازویش اصابت کرده و به شدت متورم شده بود و دستش هیچ حرکتی نداشت و پایین نمی آمد. کم کم ورم دستش خوابید و خوب شد. روزی با خوشحالی آمد و گفت: بچه ها اسمم رو نوشتند برم ایران! و شروع کرد به جمع کردن وسایلش! تمام که شد، بچه ها هر کدام شماره تلفن منزلشان را به او دادند و گفتند: اگه رفتی ایران، خبر سلامتی مون رو به خانواده هامون برسون. چون من و محمدعلی از زمان بیمارستان تموز با هم دوست بودیم و رابطه مان صمیمی تر از دیگران بود، پیشم آمد و از من هم شماره خواست. بعد من به بچه ها گفتم: شما هر چه به او آدرس و شماره تلفن بگید، تو ذهنش نمی مونه! باید طوری گفته بشه که از یادش نره! گفتند: چطور؟! گفتم: الان بهش می گم، شما هم ببینید. گفتم: سی هزار تومن پول رو تقسیم بر چهار می کنی، می شه شماره تلفن من، بعد می ری زنگ می زنی والسلام! گفت: همین؟! گفتم: بله همین! برای این که کامل در ذهنش بماند مجددا به صورت ملموس تری تکرار کردم و گفتم: دو تا جیب جلو و دو تاجیب هم پشت شلوار داری، که با هم می شه چهار. حالا سی هزار تومن رو تقسیم بر این چهار بکن ببین چقدر می شه؟ حساب کرد و گفت: می شه هفت هزار و پانصد. گفتم: آره این شماره ی ماست. بعد از اسارت خودش می گفت: مرتضی فقط اون شماره تو ذهنم مونده بود!

جهاد سازندگی بعنوان یکی از سه ضلع در دفاع مقدس با ارائه اندیشه های نو و ارزشمند سنگرسازان بی سنگرش بدون هیاهو و در نهایت گمنامی، همواره مورد تحسین همگان بوده است. پویایی ، رشادت و شجاعت آنان در هشت سال دفاع مقدس ، برخاسته از روح ایمان و ایثار به ساخت جاده ای خاکی به نام سیدالشهدا در عملیات خیبر ختم شد ، جاده ای که با طول قریب به 14 کیلومتر در دل هور و در میان بهت و ناباوری همگان ساخته شد. جاده ای که خاکی بود اما میان تمام ذرات خاکش ، خون و عرق پیشانی جهادگران عجین شده بود که برای دست یابی به آرمان های والایشان ، تمام تلاش خود را به کار بسته بودند.
چقدر نام «سردار جهادگر شهید حاج کمال الدین جان نثار» فرمانده ستاد پشتیبانی و مهندسی جنگ جهاد سازندگی استان زنجان با ایشان سنخیت داشت.
سرداری که مصداق عملکرد دلاورانه ، شجاعانه و جهادی سنگرسازان بی سنگر در طول هشت سال دفاع مقدس است. فرماندهی که علیرغم مجروحیت به سبب اهمیت و حساسیت کار مهندسی جاده سیدالشهدا در منطقه ماند تا تفکر جهادی را به کمال رساند.
اوج ایثار سنگرسازان بی سنگر خواندن خاطرات این حماسه بزرگ ، از زبان سردار جهادگر حاج احمد پیری فرمانده گردان مهندسی 22 ذوالفقار ستاد پشتیبانی مهندسی جنگ جهاد سازندگی استان زنجان شنیدنی است. خاطراتی که در کتاب جاده های بهشتی با شرح کامل حماسه این سنگرسازان بی سنگر از احداث جاده سیدالشهدا روایت شده است.
☘️کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان☘️

توپ جنگی طحانیان
سال 61 مهدی طحانیان، ( مهدی طحانیان، نوجوان سیزده ساله ای بود که در عملیات بیت المقدس در نوزده اردیبهشت 1361 به اسارت دشمن بعثی در آمد.

او همان نوجوانی است که یک سال پس از اسارت، در برابر درخواست خانم خبرنگاری بی حجاب برای مصاحبه، شرط مصاحبه را محجبه شدن آن خبرنگار قرار داد و او مجبور شد تا حجاب خود را رعایت کند.و همرزمش علیرضا رحیمی این شعر را خواند: ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است ، ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است)

آن بزرگ مرد کوچک که روحی به بزرگی عالم داشت و امام خمینی (ره) او را مهدی جهانیان نامید، با لوله کردن زرورق سر قوطی شیر خشک و با ریختن گوگردهای کبریت، داخل آن یک توپ کوچک ساخته بود که هسته ی خرما را درون لوله می گذاشت و با روشن کردن چاشنی توپ که از چوب کبریت بود، هسته با سرعت به بیرون پرتاب می شد.

روزی هنگامی که مهدی با آن مشغول بود، سر و کله ی نگهبان عراقی پیدا شد. به محض دیدن آن گفت: آهان! بدین به من ببینم. آلت قتاله درست می کنید؟! وقتی گرفت، نگاهی کرد و پرسید: کار کردش چطوریه؟ وقتی مهدی به او توضیح داد، نگهبان هر چه کرد نتوانست انجامش دهد.

مهدی دوباره در مقابل چشمان او آماده کرد و با کشیدن کبریت، هسته ی خرما، با صدای شق به بیرون پرتاب شد. ولی نگهبان آن را از او گرفت و تا مدت ها سهمیه ی کبریت هم قطع شد.

ادامه دارد....

صوت والفجر
اوایل اسارت که در آسایشگاه 17 بودم، اکبر عراقی پیشنمازمان بود. او یکی از فرماندهان سپاهی و برادرش ناصر (اکبر و ناصر عراقی(آریانژاد) اهل تهران بودندو ناصر پس از سال ها تحمل مرارت و درد در سال 91 به شهادت رسید.) هم از افسران ارتشی بود که به اسارت دشمن درآمده بودند. ناصر جزو اسرای قاطع یک به شمار می رفت. اکبر صوت زیبایی داشت و اکثر اوقات هنگام نماز صبح پس از سوره ی حمد، سوره ی والفجر را می خواند. من خیلی دوست داشتم آن سوره خوانده شود و از شنیدن آن لذت می بردم! روزی فرمانده عراقی که از خواندن سوره والفجر توسط اکبر عراقی در نماز، مطلع شده بود، ناگهان وارد آسایشگاه شد و با لحن تندی رو به او چند بار آیه ی «ان ربک لبالمرصاد» ( قطعا پروردگارت هر آینه در کمین گاه طغیانگران و سرکشان است. سوره ی والفجر آیه ی 14) را تکرار کرد و با غیظ و خشم بیشتری گفت: پس خدا ما را در کمین خواهد انداخت و شما را نه؟! بعد دستور داد نگهبانان او را بردند و به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند! برپایی نماز جماعت جرم دیگر او بود. بعثی ها از ترس این که اکبر به دیگران خط مشی بدهد، در کمتر از یک سال او را به اردوگاه دیگری انتقال دادند.

آب اردوگاه 
آب آشامیدنی یکی از معضلات اردوگاه بود. تعداد کمی شیر آب در اردوگاه وجود داشت که اغلب، آب آن، یا قطع بود یا فشار ضعیفی داشت. تا این که بعد از مدت ها اعتراض به مسئولین اردوگاه و نمایندگان صلیب سرخ، چهار، پنج تانکر کوچک آب با حجم 5/1 مترمکعب بالای پشت بام گذاشتند تا در صورت کمبود، از آن ها استفاده شود. آب تصفیه شده ای هم در کار نبود و از آب گل آلود رودخانه های دجله و فرات پرشان می کردند. داخل هر آسایشگاه دو ظرف سفالی بزرگ، با دهانه ای گشاد شبیه خمره به نام "حُبّانه" بود که روی پایه ی فلزی قرار می گرفت. زیر آن هم یک طشت فلزی بود که آب تراوش شده در آن جمع شده و به مصرف می رسید.
حبانه آب را خنک نگه می داشت و از آن برای آشامیدن، وضو گرفتن، شستن ادرار، استفاده می کردیم. آب آن توسط سه، چهار سطل چهل لیتری که موقع بیرون باش توسط مسئولین آب آن روز، پر می شد، تأمین می گردید.
(همیشه سه، چهار سطل پر از آب نگه می داشتیم. آب حبانه که تمام می شد از آن ها استفاده می کردیم. درداخل آسایشگاه 200 تا 250 لیتر آب داشتیم که همیشه کم می آمد. گاهی برای وضو گرفتن هم، آب نداشتیم. )
چون بیشتر اوقات آب گل آلود بود، از هر چندروز یک بار داخل حبانه را که لجن گرفته بود، با سنگ تمیز می کردیم.

?غذای اسارت ?

برنامه ی غذایی شان درحد بخور و نمیر بود. در طول روز دو وعده غذا برای اسرا در نظر گرفته شده بود که با درایت آشپزهای ایرانی به سه وعده تغییر پیدا کرد. صبحانه هر روز آش (عراقی ها گاهی اوقات برای اذیت و آزار اسرا، غذا را به نجاسات و چیزهای دیگر آلوده می کردند. به طور مثال، روزی فرمانده عراقی داخل آش اسرا ادرار ریخته بود. از پانصد نفر اسیر فقط 50 – 40 نفر فهمیدند و نخوردند. اما بقیه ی اسرا متوجه نشدند. یا یک بار تعدادی از بچه ها برای گرفتن آش به آشپزخانه رفته بودند که از داخل آش شورت آلوده خارج شده بود.) شوربا بود که از آب، خرده برنج و ماش تشکیل می شد و سهم هر نفر9 قاشق به همراه نصف لیوان چایی بود. وعده ی دیگر ناهار بود که به هر نفر به اندازه ی 7 تا 8قاشق غذاخوری برنج می رسید. چند قاشق آب خورشت (آب لوبیا و ...) هم برای نرم شدن برنج داخل آن ریخته می شد تا بتوان آن را قورت داد. تقسیم برنج با بیل صورت می گرفت. یک بیل غذای 8 نفربودکه با هم ،هم خرج بودند و درون یک قسعه غذا می خوردند. . معمولا گاهی اوقات برنجی که می دادند نیم پز و غیرقابل خوردن بود. در این مواقع برنج نیم پز را پس از فرآوری و مخلوط کردن با گوشت، کتلت و یا غذاهای دیگری تهیه می کردیم. برای شام یا خورشت لوبیا بود که فقط کمی در آب غرق شده و تعدادش قابل شمارش بود، یا بادنجان که مقدارش آن قدر کم می شد که در آن حل بود و به آب بادنجان معروف بود. یا براساس فصل خورشت بامیه، کدو، شلغم و ... تهیه می شد. بعضی مواقع مقدار کمی هم گوشت یخ زده داخل خورشت شناور بود. اما اگر مهمانی به اردوگاه می آمد از آن مقدار هم خبری نبود. سهم شام هرنفر، از6 تا 7 قاشق تجاوز نمی کرد. نصف لیوان چایی هم سهمیه ی شبمان بود.